To κρασί, θείο δώρο της μητέρας φύσης, ανυψώνει την ψυχή και το νου και ευφραίνει την καρδιά, ελαφραίνει τους μυς, ανοίγει την πόρτα της σκέψης και της ευχαρίστησης μέσα από πολύπλοκες γεύσεις, οσφραντικές περιπέτειες και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις...γιατί το κρασί δεν μπορείς να το πιεις μόνος σου, ούτε και με τον ευατό σου μπορείς. Χρειάζεσαι να το μοιραστείς, να το γευτείς με τη γλώσσα των άλλων, να μπεις στο ποτήρι τους...Και δεν είναι το κρασί μόνο που κραδαίνει αυτή την υπόσταση όταν γεμίζεις το ποτήρι. Είναι ο κύκλος της ζωής αυτού του υπέροχου πλάσματος που υπάρχει μέσα σε κάθε δεντράκι από σταφύλια, που τον είπανε Διόνυσο και το διαλοστείλανε μετά άνθρωποι που θέλουν να βλέπουν τα πάντα δυστυχισμένα και μίζερα λες και τους χρωστάμε τη ζωή, αυτή την εμπειρία που μόνο μία φορά δικαιούμαστε να τη δούμε. Αλλά αυτό συνέχισε να υπάρχει εκεί. Να γεννιέται την άνοιξη, να αντριεύει το καλοκαίρι και όταν το δώσει το νεράκι που μάζεψε, να κοιμάται στη στοργική αγκαλιά της Γης και του αέρα, στη γλυκιά αγκαλιά της αστρόσκονης, στο λίκνο που τόσα μα τόσα χρόνια μας έφτιαξε ανθρώπους για να είμαστε. Είμαι ευτυχισμένος που έχω τόσα τέτοια πλασματάκια στην πλαγιά της Γιαγιάς...
Αλλά και ο μεγάλος Richard Feynman ήταν ευτυχισμένος κάθε φορά που δοκίμαζε ένα ποτήρι κρασί γιατί μέσα σε αυτό το ποτήρι έβλεπε όλο το σύμπαν, αυτό το μεγαλειώδες που καθρεπτιζόταν στο μυαλό του και εκεί που αναδευόταν, εκεί που γύριζε τρελλά στο ποτήρι του, εκεί κάποιες σταγόνες του φώτισαν το νου...
Και όσο υπέροχη είναι αυτή του η περιγραφή, άλλο τόσο υπέροχη είναι η αναπαράσταση των λόγων του από τη
Natalie Kay-Thatcher...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου