Blogs και εκπαίδευση...

Δύο άξιοι συνάδελφοι που παρακολουθώ τα γραφόμενά τους, ο Χρυσόστομος και ο Διονύσης Μάργαρης έχουν δημοσιεύσει δύο πολύ όμορφα κείμενα εδώ και εδώ για την ανάγκη ύπαρξης των εκπαιδευτικών blogs. Και πράγματι η ανάγκη ύπαρξης τέτοιων "εργαλείων", όπως είναι τα blog, είναι τεράστια. H εμπειρία του blogging είναι καταπληκτική. Η επαφή είναι άμεση και καταλυτική. Οι ιδέες διαχέονται στην εκπαιδευτική κοινότητα που τις έχει τεράστια ανάγκη δημιουργώντας ένα ευρύ δίκτυο ανταλλαγής απόψεων. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κάθε καθηγητής να δημοσιεύει τις απόψεις του για ένα θέμα, τις εμπειρίες του για ένα άλλο, τον τρόπο με τον οποίο διδάσκει ένα αντικείμενο και να γίνεται συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων. Και πράγματι Χρυσόστομε δεν χρειάζεται να φοβάται κάποιος ότι δεν θα έχει κάτι να γράψει αφού κάθε μέρα έχεις πάντοτε κάτι να γράψεις και αυτό το κάτι μπορεί να είναι η πιο σημαντική πληροφορία για κάποιον άλλο.

Εγώ θα βάλω στη συζήτηση και κάτι άλλο. Ποιο είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που χρειάζεται να έχει ένας εκπαιδευτικός για να φτιάξει ένα blog;

Αντιγράφω από τις σκέψεις του Διονύση:

Αλήθεια τι είναι αυτό που μας κρατάει στην εκπαίδευση; Μήπως τα πολλά λεφτά που μας δίνουν ή η υψηλή μας θέση στην σημερινή Ελληνική κοινωνία; Μπορεί να λένε κάποιοι είστε τεμπέληδες και κάθεστε.. Εγώ ποτέ δεν ένιωσα τεμπέλης, αλλά όποιος δεν ένιωσε αυτό το κάτι, μυσταγωγικό; που μπορεί να συμβεί σε μια διδακτική ώρα, δεν μπορεί να καταλάβει την χαρά του να διδάσκεις και να επικοινωνείς με μαθητές…

Ο Διονύσης έδωσε την απάντηση:

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό λοιπόν φίλοι μου είναι η αγάπη του εκπαιδευτικού για τα παιδιά, τους μαθητές του, αυτά τα παιδιά που συμπιέζονται από το σύστημα, αυτά τα παιδιά που κρέμονται από τα χείλη ενός υπέροχου δασκάλου που τους εμπνέει, τους εμψυχώνει, τους δίνει δύναμη να προχωρήσουν. Θα μου πεις, υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που δεν έχουν αυτό το χαρακτηριστικό; Ε ναι λοιπόν υπάρχουν. Αυτοί δεν θα φτιάξουν ποτέ blog γιατί δε θέλουν την επαφή τους με το φυσικό τους ακροατήριο. Τη δουλειά τους τη θεωρούν αγγαρεία και την διεκπεραιώνουν κακήν – κακώς … ας μην ψάχνουμε πολύ αν κοιτάξουμε γύρω μας θα βρούμε τέτοιους αρκετούς.

Οι περισσότεροι όμως εκπαιδευτικοί έχουν αυτό το πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό της αγάπης προς τα παιδιά. Τους σκεπάζει όμως η πίεση του χρόνου, τους σκεπάζει η μη σχέση τους με την τεχνολογία, τους εξαφανίζει η καθημερινότητα και το τρέξιμο για την ικανοποίηση των βασικών όρων διαβίωσης. Αυτοί οι συνάδελφοι πρέπει να αφυπνιστούν. Για συναδέλφους όπως ο Χρυσόστομος ή ο Διονύσης δεν νοιάζομαι. Αυτοί έχουν πάρει το δρόμο τους και είναι περίφημες πυξίδες. Για τους άλλους νοιάζομαι. Αυτούς που θέλουν αλλά πιστεύουν ότι δεν μπορούν για διάφορους λόγους ή ακόμη και γι’ αυτούς που δεν ξέρουν. Τον προηγούμενο μόλις μήνα στο σχολείο μου ανακάλυψα μία φιλόλογο που δίδασκε με το προτζέκτορα και χάρηκα πολύ διότι ένιωσα ότι κάτι πάει να αλλάξει. Η επόμενη κίνησή μου προς αυτήν θα είναι να της προτείνω να κάνουμε μία διαθεματική προσέγγιση ενός θέματος. Στη συνέχεια θα το αναρτήσουμε σε blog και θα τη βάλω και αυτή στο παιχνίδι. Έτσι πρέπει, να μιλήσουμε σε τέτοιους ανθρώπους, να τους παροτρύνουμε να τους δείξουμε πόσο εύκολο είναι, πόσο αλληλεπιδραστικό είναι, πόσο προσοδοφόρο για την μεγάλη τους αγάπη. Θα πρότεινα λοιπόν, να φτιάξουμε μία παρουσίαση και στην αρχή της χρονιάς να μαζέψουμε το σύλλογο και να την προβάλλουμε, να τους δείξουμε τι μπορούν να κάνουν και ας το έχουν καταρχήν υπόψην τους. Αυτό θα είναι το πρώτο αλλά και το μεγαλύτερο βήμα που θα τους φέρει πιο κοντά.

Και δεν είναι μόνο τα blogs είναι όλα αυτά που έχουν αναπτυχθεί γύρω από το web2.0 που στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν εμφανιστεί εδώ και 4-5 χρόνια, ενώ εδώ εμείς τώρα τα παίρνουμε χαμπάρι. Ας είναι όμως … κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Υ.Γ. Ας ρίξουμε και μια ματιά στο video που ακολουθεί για το τι χρειάζεται η σύγχρονη τάξη. Το video αυτό δημιουργήθηκε από τη συνάδελφο Kristin Hokanson