Για ένα ελκυστικό σχολείο (Ι)

Μήπως ο τίτλος του άρθρου δυναμιτίζει το ίδιο το άρθρο;
Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα ελκυστικό σχολείο;

Ελκυστικό για το μαθητή, για τον εκπαιδευτικό, για το γονιό, για την κοινωνία;
Αναρωτιέμαι αν η ίδια η κοινωνία με τις δομές της, τις αγκυλώσεις της και την εξελικτική της πορεία μπορεί να ωθήσει προς ένα ελκυστικό σχολείο, ώστε να ανατροφοδοτείται η εξέλιξη της κοινωνίας προς δημοκρατικότερες μορφές οργάνωσης, πιο κοντά στις ανθρωπιστικές αρχές που ιδανικά πρέπει να τη διέπουν.

Τελικά πως θα είναι ένα ελκυστικό σχολείο;
Μήπως δε θα υπάρχει ο φυσικός χώρος σχολείου; Μήπως το σχολείο θα βρίσκεται παντού με κάποιο τρόπο; Στο δρόμο, στην καφετέρια, στην πλατεία, στο internet, παντού; Και δε μιλάμε για το μεγάλο σχολείο της ζωής, αλλά για το σχολείο εκείνο που ένας άνθρωπος μαθαίνει να εντάσσεται στην κοινωνία με τις νόρμες της, τους αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς, που μαθαίνει το παρελθόν του και σμιλεύει τον εαυτό του μέσα από διέγερση των εγκεφαλικών του κυττάρων, μέσα από οργάνωση της γνώσης (αυτής της σημερινής) για να πατάει η επόμενη γνώση και μετά η μεθεπόμενη κοκ.

Ελκυστικό σχολείο σημαίνει ελκυστικός "χώρος" μάθησης, δηλαδή ένας "χώρος" φυσικός ή μη που ο μαθητευόμενος θα κεφαλαιοποιεί τη συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία για να την αμφισβητήσει, να τη μετατρέψει σε νέα εμπειρία κοιταγμένη μέσα από άλλη οπτική, τη δική του διαφορετική οπτική, η οποία θα ανατροφοδοτείται με νέα δεδομένα που θα αλλάζουν καθημερινά.

Αναζητώ το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία του ελκυστικού σχολείου ως μία αρχή αλλαγής προς το όραμα υλοποίησής του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η σημερινή εικόνα του σχολείου να χαρακτηριστεί ελκυστική, ούτε καν ενδιαφέρουσα. Η συμπίεση των δημιουργικών δυνατοτήτων του ανθρώπινου εγκεφάλου από το νηπιαγωγείο ακόμη (όχι μόνο Ελληνικό φαινόμενο), η δράση του δασκάλου και του καθηγητή ως κομιστής της γνώσης και όχι ως συνεργός στη διαμόρφωσή της, ο ανταγωνισμός και η βαθμοθηρία είναι μόνο λιγοστά από τα αγκάθια που πρέπει να λυθούν.

Πως όμως;