Ευχαριστώ τον συνοδοιπόρο Στυλιανό Μυστακίδη που μου υπεθύμισε την ύπαρξη αυτού του εξαιρετικού video.
NΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ επιτέλους μέσα από το λήθαργο της απραξίας μας, εμείς οι εκπαιδευτικοί και να δούμε πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας, πόσο βίαιες και ανατρεπτικές αλλαγές συντελούνται, πόσα πράγματα και δεξιότητες πρέπει να μεταδώσουμε στους μαθητές μας, πόσα πολλά πρέπει να αλλάξουν σε αυτά που κάνουμε, σκεφτόμαστε και λέμε στους μαθητές μας. ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ αποτινάσσοντας το καβούκι μας, τη φωλίτσα μας, να διώξουμε τα πασαλλάκια που βάζουμε γύρω μας οριοθετώντας την κυρίαρχη περιοχή μας, να δείξουμε ότι δεν κρυβόμαστε αλλά συνυπάρχουμε στις αλλαγές, τις επηρεάζουμε και τις επιζητούμε.Και να υπενθυμίσουμε στους μαθητές μας ότι τίποτα δε γίνεται μόνο του, τίποτα δε χαρίζεται αλλά κατακτιέται, όχι με τη θαλπωρή του πέπλου της νιότης, με την ησυχία της οικογενειακής γαλήνης και με το σταύρωμα των χεριών, αλλά με αγώνα και προσπάθεια, έστω και αν αυτή συντάσσεται (προς το παρόν) με το σύστημα.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ. Καιρός να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ.
1 σχόλιο:
Γιώργο, προσυπογράφω πλήρως και θα πρόσθετα ότι η τεχνολογία και το διαδίκτυο μας δίνουν τη δυνατότητα να υπερβούμε δημιουργικά περιορισμούς του συστήματος. Αρκεί να επιτύχουμε επαρκή ώθηση από καύση καρδιάς για τους μαθητές μας ώστε να σπάσουμε την βαρύτητα της αδράνειας.
Φιλικά :)
Δημοσίευση σχολίου